Wiersze rewolucyjne niestety nie przetrwały próby czasu. Zioną ideologią nie tyle nawet marksistowską, co komunizmem, socjalizmem. Proleltkult zaciekawi już tylko historyków literatury.Zdarzają się perełki - kawałki Jasieńskiego, Peipera, Sterna czy Młodożeńca, ale i tak wprzężone w machinę rewolucji, tracą sporo uniwersalności (tak! futuryści bywali uniwersalni!). Pozostaje jeszcze Broniewski, ale w natłoku wielostronicowych poematów o robotników, co tu dużo mówić, podrzędnych poetów, widać za dużo błota, aby perły mogły zalśnić.

Książka Tomasza Stępnia mówi nie tylko o rozrywkowej twórczości JulianaTuwima, chociaż kabaretowe i estradowe teksty poety są tu niewątpliwie głów­nym przedmiotem diachronicznego opisu. Dążność do pełnego zrozumienia zjawiskliterackich sprawia, że utwory autora Balu w Operze, które można zaliczyć doliteratury popularnej, są zarówno sytuowane na tle przedwojennej Tuwimowskiejtwórczości "wysokiej", jak i zestawiane z twórczością rozrywkową innych auto­rów pisujących w międzywojennym dwudziestoleciu oraz z istotnymi faktami kul­turowymi i wydarzeniami politycznymi tego okresu, traktowanymi również na pra­wach "tekstów" — w szerokim, semiologicznym rozumieniu terminu. Poprzez zna­czące zestawienia wydarzeń, tekstów oraz "tekstów wydarzeń" i utworów lite­rackich Stępień stara się postrzegać i losy Tuwima, i historię znanej literackiejfarmacji. Kilkakrotnie wspomina o przyjętych zamierzeniach badawczych, naj­wyraźniej bodajże w Zakończeniu:"Tuwimowska przygoda z kabaretem i kulturą popularną międzywojnia, zare­jestrowana w tekstach literackich i paraliterackich oraz w tekście biografii, jest[...] zjawiskiem charakterystycznym z kilku względów. W opowiedzianej tu historiipoety, który wszedł w niebezpieczne związki z rynkiem rozrywki, skupia sięszereg problemów związanych z funkcjonowaniem sztuki i rolą artysty w obrębiecywilizacji przemysłowej, w obrębie kultury czasu wolnego. W jednym z planówjest to historia niepowtarzalna, zamykająca się w granicach przestrzeni obyczajo­wej i społeczno-politycznej dwudziestolecia międzywojennego, okresu istotnegowpływu kręgu Skamandra na literaturę i szerzej, kulturę polską" (s. 273).Zrekonstruowana przez Stępnia literacka biografia Tuwima, autora utworówlirycznych i tekstów rozrywkowych, obejmuje okres od r. 1914 do 1939; pierwszadata wyznacza debiut poety w roli autora rewii, wystawianej w Łodzi na sceniew parku Staszica, druga zaś (czerwiec 1939) to data ostatniego programu teatrzyku"Ali-Baba", pod którym widniał obok nazwiska Andrzeja Własta jeden z wielupseudonimów Tuwima: dr Pietraszek. Tuwim, który może być z pewnością uwa­żany za współtwórcę polskiego kabaretu, w ciągu 25 lat pisywał (wraz z MarianemHemarem, Fryderykiem Jârosym i innymi autorami) dla najwybitniejszych i naj­bardziej znanych kabaretów dwudziestolecia. Poeta współpracował kolejno z "Quipro Quo", "Bandą", "Cyganerią", "Starą Bandą", "Cyrulikiem Warszawskim" oraz"Morskim Okiem" i "Małym Qui pro Quo".